The unreal past (przeszłość nierzeczywista)
Czas przeszły w języku angielskim służy niekiedy do mówienia o sytuacjach nierzeczywistych. Pomimo, że czasownik ma formę czasu przeszłego, to tak naprawdę mamy na myśli coś, co się nie wydarzyło. Tak często dzieje się, gdy mówimy o sytuacji hipotetycznej, która może zaistnieć teraz lub w jakiejkolwiek innej chwili i nie odnosi się do przeszłości. To zastosowanie czasu przeszłego nazywamy przeszłością nierzeczywistą - „the unreal past”.
Przeszłość nierzeczywista występuje po wyrazach i wyrażeniach wprowadzających okres warunkowy, takich jak: if, supposing, if only, what if; po czasowniku to wish; oraz po wyrażeniu I'd rather.
Wyrazy i wyrażenia wprowadzające okres warunkowy
Wyrażeń: if, supposing, if only, what if, możemy użyć, aby wprowadzić sytuacje hipotetyczne, po których występuje czas przeszły prosty Past Simple, wskazujący to, że wprowadzany warunek jest zmyślony.
Przykłady
- Supposing an elephant and a mouse fell in love.
- What if we painted the room yellow?
- If you went to the movies, I would babysit.
- If only I had more money, I could go to the movies too.
Wyrażenia te mogą wprowadzać również sytuacje hipotetyczne z przeszłości, po których występuje czas przeszły Past Perfect.
Przykłady
- If only I hadn't kissed the frog.
- What if the elephant had stepped on my phone?
- Supposing I had given that man my money.
Życzenia nierzeczywiste
Czasownik to wish występuje w przeszłości nierzeczywistej, gdy chcemy odnieść się do sytuacji teraźniejszych, z których nie jesteśmy zadowoleni, ale których nie możemy zmienić.
Przykłady
- I wish I had more money.
- She wishes she was beautiful.
- We wish we could come to your party.
Kiedy chcemy odnieść się do sytuacji z przeszłości, z których nie jesteśmy zadowoleni lub których żałujemy, korzystamy wtedy z czasownika to wish + czas Past Perfect.
Przykłady
- I wish I hadn't said that.
- He wishes he hadn't bought the car.
- I wish I had taken that job in New York.
Kiedy chcemy odnieść się do sytuacji, z których nie jesteśmy zadowoleni i chcemy, aby ktoś zainterweniował, używamy czasownika to wish, po którym następuje would + bezokolicznik.
Przykłady
- I wish he would stop smoking.
- I wish you would go away.
- I wish you wouldn't squeeze the toothpaste from the middle!
Preferencje w zastosowaniu „I'd rather” i „It's time”
Po I'd rather i it's time występuje przeszłość nierzeczywista. Czasownik przybiera formę przeszłą, ale sytuacja ma miejsce w teraźniejszości. Kiedy wolelibyśmy, aby ktoś zachował się w inny sposób, używamy konstrukcji: I'd rather + czas przeszły.
Przykłady
- I'd rather you went.
- He'd rather you called the police.
- I'd rather you didn't hunt elephants.
Akcentowanie może być istotne w tego typu zdaniach, aby wskazać nasze preferencje.
Przykłady
- I'd rather you went. (aniżeli ja)
- I'd rather you went. (zamiast zostać)
- He'd rather you called the police. (aniżeli ja)
- He'd rather you called the police. (zamiast straży pożarnej)
W podobny sposób używamy konstrukcji: it's time + czas przeszły, gdy chcemy powiedzieć, że teraz jest odpowiednia chwila, abyśmy coś wykonali lub aby ktoś inny coś wykonał.
Przykłady
- It's time you paid that bill.
- It's time I went home.
- Don't you think it's time you had a haircut?